Zodra je aankomt op de locatie, laat je de wereld achter je. Letterlijk. Geen meldingen meer. Geen agenda. Geen haast. Enkel frisse buitenlucht, het knisperen van een kampvuur en het zachte geroezemoes van mensen die, net als jij, even willen loskomen van alles.

 

We heten je welkom met eenvoud en warmte. Je gsm gaat uit, vliegtuigmodus aan, hoofd in het nu.

Je installeert je en voelt hoe de drukte van de week langzaam van je afglijdt.

 

Terwijl het vuur oplaait, bereiden we samen een stevige, eerlijke maaltijd boven open vlammen. Geen haast, geen keukentoestellen, gewoon vuur, handen, geur en smaak.

​

Aan het vuur ontstaan de eerste gesprekken. Geen small talk, geen maskers. Alleen mensen die écht luisteren, verhalen die vanzelf komen, en stiltes die niet gevuld hoeven te worden.

 

Er is geen programma meer. Geen klok.

Alleen jij, het vuur, de anderen.

 

Wanneer de avond zijn rust vindt, trek je je terug. De nacht is donker, stil en écht. Je hoofd voelt lichter, je lijf zwaarder, klaar voor wat komt.

 

Vrijdagavond is niet het begin van een weekend. Het is het einde van de ruis.